Regen zet met alle rust aan en betast het raam. Eindpunten voor lange reizen. Herbezinning op het glas. Een nieuw, gedwongen punt om weer te verenigen. Hetzelfde, maar anders dan voorheen.

Binnen brandt het licht van een koel, artificieel zonnetje. Het is aangenaam warm in deze ruimte. De gesloten deur sluit ook de rest van het huis buiten. Dit binnen is voor nu de hele aarde. Uniek universum. Klein. Bekend. Veilig.

Is dat wat ik nu nodig heb? Moet ik de regen buiten houden? Moet ik het andere binnen buiten houden? Wanneer is de wereld te groot?

Dit afgebakende bestaan is niet echt. Hier is controle. Hier is tijd. En, gek genoeg, ruimte. Al dat is zijn deze woorden. Ze komen. Ze gaan. Stromen uit het hoofd. Uit het scherm. Kaatsen terug naar mij. Staccato. Gespiegeld. Blinkend.

Tweemaal vandaag sloeg het leven in. Tweemaal vandaag voorzag ik haar niet. De eerste keer was in een korte strip. Een expres doodgereden kat werd door de Dood ontvangen. Een Dood zo zakelijk dat er vriendelijkheid door sprak. Ergens staat een vol bakje voer, nu zonder doel. De eigenaar van het voer kent haar doelloosheid nog niet. Zij is nog onderweg. Onderweg naar de ontknoping van wat nu werkelijk is. Het punt waarop je de draad niet meer kan volgen, omdat zij simpelweg ophoudt.

Later in het verhaal krijgt het bakje toch vervulling. De vrouw redt een kat van haar asieleinde. Red haar naar dit eten. Dit eten, dat voor haar dochter was bedoeld. Overleefd. Doorleefd. Hoe kan iets dat eindigt mooi zijn? Hoe kan de ontbinding van iets zo sterk afbakenen dat betekenis ontstaat? Was het daarvoor al mooi? Kan het dat nu ooit nog zijn? Wat is dit punt? Deze ruimteloze, tijdloze breuk waar alles is en alles gebeurt. Het einde van een kat zet het voortleven van zijn moeder kracht bij.

Het tweede punt van leven kwam in een aflevering van een televisieserie. Waar iemands vrouw zoekt naar betekenis in haar leven door naar een ander land te gaan. Die act zuigt haar man aan naar haar waar zij elkaar opnieuw ontdekken. En belangrijker, hun leven opnieuw ontdekken. En dan gedwongen worden terug te gaan naar het punt voor de betekenisgevende plaats. Terug naar de plek waar je wat jij wil zijn niet kon vinden. Om vervolgens door haar man toch op die dingen gewezen te worden. Vindt de kunst terug. Vindt de dans terug. Vindt het leven.

Hoe kan een verschuiving van plaats een verschuiving van betekenis teweegbrengen? Vooral, als je vervolgens terugkeert naar de plek waar je deze eerst niet meer kon vinden. Wat veroorzaakte die blindheid in eerste plaats?

Staar. Ik staar naar het scherm. De regen is voorbij. Het raam wordt niet meer belaagd. De deur staat open. Het zonnetje boven mijn hoofd verlicht een helle gang. Er is geen controle. Maar er is tijd. En ruimte.

Dit. Is echt.