Ik zat in de bus met koptelefoon in en luisterde naar een nummer over de dood. Terwijl dit mij deed terugdenken aan alle verlorenen die ik heb mogen meemaken, kwamen achter mij een jongen en een meisje zitten. Tussen de muziek door ving ik flarden van hun gesprek op.

'Je kunt er ook niets aan doen met zo'n ziekte.' verwittigde de jongen het meisje. Zij zweeg. De bus was op mijn muziek na stil.

Na een paar haltes hoorde ik ook: 'Het zit ook altijd al in je lichaam.' Wederom sprak de jongen. De busgangers gaven geen kik. De muziek stroomde door in mijn oren en de herinneringen vervolgden hun openbaring.

'Maar ze kunnen medisch gezien heel veel tegenwoordig. Laatst las ik nog over een nieuwe methode...'

Dubbelharde herhaling van het refrein. Al die mensen zijn weg... voorgoed.

De jongen begon toen een nieuw onderwerp. Het meisje staakte haar zwijgen en sprak opgewekter mee. Ik hoorde hoe ze hem bedankte voor zijn woorden.

...

Ik weet ineens dat zij niet gerust gesteld is door het gesprek op zich. Het is juist zijn technobabbel die haar laat vluchten van deze stemming. Wij allen slapen in het omringd worden door de techniek. Ook zij rust nu. De walkman moet uit! Resoluut verzegel ik die gedachte met de bijbehorende act. Terwijl ik dit doe neemt het meisje vrolijk afscheid van de jongen. Hij wenst haar succes. Maar ik weet dat hij nooit bij het geheel is geweest. Ik wel, ik ben er nog. In de bus vangen ondertussen steeds meer gesprekken aan, maar niet voor mij. Ik ben gestemd.

Bij de volgende halte stapt het meisje uit.