'Ja, dat is inderdaad de nieuwste Canon.'

Trots, maar vol tijdsbesef toon ik het glorieuze apparaat aan de geïnteresseerde. Ik hoop dat hij niet te lang wil spreken over de kosten van en het kiezen voor de juiste camera, want alles gaat aan me voorbij. Ik denk even terug aan Bertje en voel me direct bedompt. Bertje was vroeger mijn mooiste knuffelbeer. Totdat ik hem op een dag kwijtraakte. Ik zocht overal, maar hij was spoorloos verdwenen. Vanaf dat moment bewaar ik alles; ook gebeurtenissen. Ik beschrijf ze, teken ze, onthou ze, maar het liefst leg ik ze vast met mijn camera. Daarom koop ik steeds het nieuwste model, want hoe hoger de kwaliteit, hoe nader het je blijft. Helaas roepen cameras op feestjes gesprekken op. Dat is heel naar, omdat ik tijdens zo'n gesprek nooit kan fotograferen. Al die verloren momenten! Ook nu dreigt er weer verlies. Mijn gesprekspartner heeft echter niets door en ratelt verder over onbenullige zaken zoals aanschafprijzen. Hoe kun je nou bezuinigen op je verleden? En dan gebeurt het. In mijn ooghoek zie ik hoe iemand het uitpakken van een cadeautje voltooid en de verblijde blik die daarbij op haar gezicht ontsluit. Een pracht van een moment, maar door dit gezwets zo goed als verloren! Ik duw ruw mijn gesprekspartner opzij en leg aan.

Klik.

Net op tijd! Haar gezicht verloor de stemmingsuitdrukking al bijna. Als ik even opkijk om het volgende tafereel voor een foto op te duiken zie ik nog net dat haar gezicht weer neutraal is geworden en dat mijn gesprekspartner overeind krabbelt. Haastig begeef ik me daarom naar de overkant van de ruimte. Dit feestje is nog lang niet over en ik heb pas tweehonderd vierendertig foto's genomen. Dat lijkt veel, maar iedere fotograaf weet dat slecht één op de dertig foto's echt heel goed is. Natuurlijk is voor mij elke foto van het grootste belang, maar sommige zijn inderdaad meer bijzonder dan anderen.

Klik.

De laatste foto die op de geheugenkaart past luidt ook het einde van het feest in. Gelukkig maar! Ik was al bang dat ik niet genoeg kiekjes kwijt kon. Voordat ik wegga vraagt de gastvrouw me of ze foto's mij bij zou kunnen nabestellen. Ik zei haar dat ik haar een compleet album zal verschaffen van alle twaalfhonderd foto's. Vreemd genoeg leek ze daar in het geheel niet blij mee.

Als ik thuis kom is het twaalf uur. Ik ga altijd pas laat slapen en besluit daarom de foto's nog te bekijken. Terwijl ze overgeladen worden op de computer en het theewater opstaat stel ik de huiscamera in. Die is zo opgesteld dat de gehele kamer op een foto past en zo ingesteld dat er om de vijftien minuten een foto wordt genomen. Dat geeft natuurlijk al veel verlies, maar het is beter dan niets. Een vertrouwd geluid vertelt me dat het overzetten gereed is. Met een kopje warme thee in de hand start ik de diavoorstelling. Eén voor één komen alle foto's, alle momenten voorbij. Ongestemd door de foto's, maar wel door de blijdschap van het vastleggen van alle gebeurtenissen van die avond bekijk ik elke foto. Toch is er iets niet in orde. Naarmate de voorstelling vordert voel ik me meer en meer ongemakkelijk. Als de laatste foto voorbij is, wordt het ineens heel leeg in mijn kamer.

Klik.

De huiscamera maakt een foto terwijl ik de voorstelling opnieuw start. Halverwege word ik ineens overvallen door een diepe droevigheid. Nadat de voorstelling voor een tweede maal eindigt, zit ik stil op mijn stoel. De thee is allang koud geworden. Ik sta op en kijk aandachtig om me heen. De kamer ziet er kil en vervreemd uit. Toch heb ik honderden foto's waarop de ruimte er knus en gezellig uitziet. Zal ik ze even opzoeken? Klik.

Ik schrik van het geluid en staar verwilderd naar de huiscamera.

...

Een lange stilte eindigt met besef. Ik zak onderuit, maar ik merk te laat dat er geen stoel achter me stond. Ik val achterover. Pijn in mijn hoofd. Het plafond dat ik nu als enige kon kan zien, draait en het wordt langzaam zwart voor mijn ogen. Ik merk dat ik elk moment bewusteloos zal raken. Opeens schokt mijn borstkas en een hevig gelach zet aan. Ik realiseer me nog een keer dat op geen van de duizenden foto's op mijn harde schijf ikzelf te zien ben terwijl ik van iets anders dan een foto geniet. Mijn hele leven was indirect. In de wens naar bewaren ben ik mijzelf kwijtgeraakt. Nu valt alles weg in een zwarte mist. Ik ook.