Half bewust van iets wat hij niet kan benoemen zet hij zijn thee neer op de onderzetter. Het rode licht van een lavalamp overheerst de witgeschilderde hoek van zijn kamer. Even is hij bevangen door de kalme bewegingen van de wasachtige substantie in vloeistof. De sierlijke vervormingen die zij ondergaan lijken vrij, maar hun gang is gedicteerd door een spel van opwarmen en afkoelen. Gevangen in glas, maar weerspiegeld in hun omgeving.

Hij wordt bevrijd uit het zicht van hun zachte gloed door het besef van tijdsdruk. Zijn blik verplaatst via de met regen bestormde ramen terug naar het studieboek. Hoofdstuk vier. De drang is echter niet sterk genoeg; de kamer is er nog. Enkele minuten verstrijken voordat hij op zijn computer vindt wat hij zoekt. Na een druk op een knop, gevolgd door een kortstondig geratel van een harde schijf, ontsluit het apparaat de muziek. Het begint met een piano, al snel bijgestaan door een mannenstem. Het is rustig, kalm, emotioneel. Het ontgaat hem. Iets anders zal hem invallen, maar nu nog niet. Het heeft zich nog niet bij naam laten noemen.

'I resigned from myself. Took a break as someone else...'

Hij denkt opeens aan vanochtend. Hij stond te laat op. Hij had gisteren bedacht dat hij vroeg moest opstaan. Hij moest immers een hoop werk verrichten. Studeren. Zijn hand beweegt de muis...

'I've only just become inflatable for you.'

... een klik op 'stop'. De muziek wordt afgesloten.

Hij keert terug naar het bed, naar het boek, naar het werk. Terwijl hij comfortabel gaat liggen bedenkt hij wat hij nog allemaal moet doen voor dit vak. Twaalf hoofdstukken, dertien uur werk. Hij neemt een slok thee en dan

...

Hij slaat het boek dicht en hij wist het. Hij wist het al en toch niet. Nu weet hij het pas. Na een paar minuten heeft hij zijn schoenen aan en staat hij met zijn jas in de gang. Terwijl hij de deur uitstapt en zich klaarmaakt de regen te trotseren kijkt hij nog eenmaal achterom. Maar het is niet nodig. Het is al nieuw voor hem.