'Verdomme! Alweer niks gedaan vandaag!'

Al in het raamkozijn zittend, hangend met de benen naar buiten, dringt de gedachte zich op en zet aan tot drukte, maar niet activiteit.

Al twee weken is het nieuwe schooljaar in gang, maar de werkelijkheid van deze gebeurtenis heb ik nog niet echt mogen beleven. Het moet een druk jaar worden. Een vol jaar. En hopelijk een jaar waarin resultaat wordt geboekt. Het spant erom.

Ik wind daar echter doekjes omheen; losjes. Overdag althans, want 's avonds, wanneer de stilte voor anderen kan aanvangen, steekt bij mij de storm op.

'Ik had gewoon moeten werken. Werken!'

Toch uit al die druk zich slechts in een clichématige vuistslag op het raamkozijn met genoeg kracht om me uit evenwicht te krijgen en bijna naar beneden te donderen. Het gaat nog net goed. Pijn in mijn rechterhand.

Ik verzit voorzichtig en vind een comfortabel gespannen houding.

Een, wat een ieder ander als verkoelend en rustgevend briesje wind zou opvatten, drukt me zachtjes terug naar binnen. Ik bied geïrriteerd weerstand.

'Misschien valt het allemaal nog wel mee. Morgen is er weer een dag en als ik gewoon vroeg ga slapen, kan ik vroeg opstaan en een goede start maken.'

Kramp zet aan in mijn linkerbeen. Ik forceer mezelf te ontspannen.

'Het is gewoon een kwestie van mentaliteit.'

Ik geloof mezelf en kalmeer nog meer. Een gevoel van hoop welt warm op. Ik gloei.

... en verlies mijn evenwicht alweer.

Schok.

Snel tracht ik de rand van het raam nog vast te grijpen, maar ik ben al buiten bereik van enige steun.

Alle warme hoop wordt door koude luchtweerstand van me af geduwd en nog even bevries ik. De botsing met de straatstenen die moeten volgen bemerk ik nauwelijks meer. Even is er heel veel pijn.