Het is een welbekend gegeven dat de belangrijkste dingen in je leven altijd door jou alleen worden gedaan. Elke werkelijk betekenisvolle gebeurtenis waarin jij handelt, en een leven kent er daarvan misschien een mondje vol, wordt uitsluitend door jou ervaren en vorm gegeven. Niet een door jou gekozen vorm, maar wel de voor jou meest juiste vorm. Op iemands sterfbed denkt men omgeven te worden door naasten, maar het stervende moment van jouw dood is een ervaring die alleen jou treft. Anderen verhouden zich er hooguit toe.

En in de leegte van een wegvallende verhouding, zelfs als deze maar voor een moment is en geheel geveinsd wordt, ligt de Angst. En de Angst herbergt de Pijn.

Ik kijk nog eenmaal over het ingevulde papiertje.

'Weet je zeker dat dit de juiste keus is?' Het antwoord geeft blijk van ongeduld en onbegrip. 'Je hebt het nou al tien keer vergeleken. Bel nou goddomme gewoon eens!' Toch voel ik mij niet verzekerd van een juiste keuze. Met de hoorn in de hand weifel ik nog steeds.

'Jezus, het gaat maar om rijlessen hoor!' Ik voer het nummer aan de telefoon. Bij het negende cijfer hang ik toch weer op. 'Ik heb er gewoon een slecht gevoel over. Misschien moet ik het even laten rusten.' 'Je wilde rijles en die neem je nu ook maar! Schiet op, bel voor die afspraak of moet ik het soms voor je doen?'

Weer voer ik cijfers aan de telefoon. Tien deze keer. Ik hoor de bekende, slome toon, gevolgd door verbinding en een groet. Stotterend begin ik te spreken. Na een paar minuten is de afspraak gemaakt en hang ik op. Het voelt nog steeds fout, maar nu kan ik niet meer terug.

Een tevreden blik komt me tegemoet. 'Goede keuze.'

Ik bijt op mijn lip, terwijl ik de lege kamer rondkijk. Wanneer ben ik eens niet alleen?