De zon schijnt op me neer en verblijdt mijn hart, maar op mijn huid glinsteren weerbarstig de tranen van de regen. In deze gedwongen warmte verruilen zij zich voor het zweet der reconstructie.

---

De regen slaat buiten op de ramen. Binnen stroomt het water over mij heen. De zon schijnt in de toekomst, is slechts herinnering, ver en schel.

---

Ik wil niet horen wat ik wil zeggen, merken wat ik voel, herinneren wat ik weet. Alle impulsen drukken op me neer, tot ik zo klein ben dat ik ze niet meer kan bevatten.

Dit is de lege ruimte van een nieuwe start.

---

Wij zijn ontketend, verlost van elkaars innerste, om wederom onszelf te zijn. Zijn wij werkelijk niets meer dan een dergelijke verscheuring? Ik besta, want ik ben alleen.