Waarom zegt men toch altijd als er iets ergs gebeurd: 'Geen zorgen, je komt hier sterker uit dan voorheen.'

Ik wil er niet sterker uitkomen! Ik wil, voor een keer, zijn wie ik hoor te zijn. Iemand die ruimdenkender, slimmer, mooier en krachtiger is dan ik zelf ben.
O, wat zou ik veel beter moeten zijn! Krachtig genoeg om niet alles in een enorme reductie te hoeven aanschouwen, waarin alles anders, maar gelijk blijft: sterker en kleiner, meer aangepast aan wat vermag.

Maar ik ben niet wie ik hoor te zijn. Van alle kanten word ik teruggedrongen, weggeduwd van het centrum, tot ook ik tot een ontketende aarde behoor, waarin mijn plaats ongekend is en ik word gevormd door de krachten die niet mijn eigen zijn en waarbij mijn eigen kracht verbleekt.

Maar kom, ik moet verder. Er zijn afspraken te houden en producten vorm te geven. Ik vervaag in de afstand, zoals de inkt uit deze bijna lege pen dat doet. Tot ziens, grote hoogten. Ik heet dit raderwerk welkom.