Dag 142

Een laatste noot galmt nog onheilspellend na in de ruimte. Ze kijkt me afwachtend aan.
‘Dat was perfect!’
Adem ontsnapt haar longen. Ze legt haar instrument neer, loopt naar het bord en zet een vinkje.

‘Heb je het volgende blok Spaans al af in Duolingo?’
Zakelijk. Efficient.
‘Nog niet. Nog twee zitten op niveau vier. Ik doe die vanavond voor het slapen nog wel.’
Ze kijkt even uit het raam. En ziet niemand.
Daarna komt ze bij me zitten op de bank. We kijken de laatste aflevering van onze serie.

De eindcredits rollen voorbij. De beloning is ze nu eindelijk helemaal te zien en horen zonder dat er naarstig naar een volgende aflevering wordt gesprongen. We genieten even na.
Daarna klinkt een regelmatig gepiep. Tijd om het versgebakken brood uit de oven te halen. Deze keer is hij perfect gerezen. En precies genoeg uit zijn korst gescheurd. Genoeg om uit te zetten. Niet genoeg om het patroontje te verbreken.
Weer een vinkje op het bord.
Maar eerst een foto maken van onze creatie. Even delen met de andere bakkers. Op afstand het beste.

Na de lunch gaat zij in de tuin werken. Alles staat in bloei. Vorige week legde ze de laatste hand aan de nieuwe borders. Nu moet er onkruid worden gewied en water gegeven.
Ik werk ondertussen verder aan mijn double unders. Gisteren brak ik eindelijk mijn PR. Tweeënvijftig ononderbroken herhalingen. Vandaag wil het niet zo lukken.
Een uurtje later probeer ik een PR op de honderd burpees uitdaging. Acht minuut vijftien. Beste poging tot nu toe. Maar hij moet onder de zeven minuten gaan komen.
Vinkje. Check.

Dan is het tijd voor de dagelijkse meditatie. Het lukt om tien minuten geconcentreerd te blijven. Geen woelige gedachten voorbij geforceerd.
Clear blue skies. Nothing in sight.

Voor het avondeten koken we weer een nieuwe drieganger. Allemaal nieuwe recepten uit verschillende landen. Morgen hoeven we niet te koken. Dan bestellen we bij een restaurantje in de stad die het moeilijk heeft. Iedere week een andere.
‘Cambodjaans?’
‘Ja, Angkor’
Encore it is!

Na het eten zoeken we een nieuwe show uit om te streamen. Tijd voor meer Sci-Fi! Na een aflevering om te wateren te testen besluiten we dat de toekomst hoopvol is. Inmiddels is het gegarandeerd rustig op straat dus we ontsluiten onze quarantaine met een blokje om. Eén uur. Niet meer. We komen niemand tegen.

Ik knutsel nog even aan mijn eigen website. Daarna is de persconferentie. Over een week wordt de buitenwereld weer vrijgegeven. Weer gaan werken. Nuttig zijn.
Bevrijd. Rust. Weer mensen!

Ik pak snel de laptop. Ik wil op tijd mijn roman afschrijven. Voordat het echte leven weer begint.

Laatste vinkje.
Vol bord.