Het is oudejaarsavond. Youp, blijkbaar een George gelijkend, spreekt van een helder licht bij de wisseling van de jaren dat ons weer terugbrengt naar onszelf, naar wie we waren. Mij valt bij die woorden iets in.

Het is nieuwjaarsdag, al laat. Ik heb twee handen vol bier en iemand heeft me er net op gewezen dat ik iets verkeerd heb gedaan. Schuld.

Het is nieuwjaarsnacht en ik kijk met twee nieuwe biertjes naar de vrienden om me heen. De schuldspreker en de hervormde begeven zich op de dansvloer, op jacht, op zoek, naar inzicht. Ik kijk toe hoe ze twee vrouwen benaderen en tijdens het dansen contact maken.

Het is nieuwjaarsnacht. Ik sta in een rookruimte, impotent omdat ik niet rook, maar het maakt niet uit, ik heb nog twee biertjes vast, en een idee voor een app, die ik uitwerk in mijn beschonken kop. Een rokersvriend van me raakt aan de praat met twee meisjes. Ik kijk toe, maar denk aan code en interfaces. De hervorming valt me niet op.

Het is nieuwjaarsnacht. Ik heb één hand leeggedronken. De linker. Door mijn hoofd speelt het afgelopen jaar nog na, stukjes en beetjes van een chronologische film, flitsen, in verkeerde volgorde.
Wat heb ik gedaan? Wie ben ik geweest? Hoe ben ik geweest?

Het is nieuwjaarsdag. Ik vind een javascript-framework die me aanspreekt. Hier moet ik snel iets mee doen. In mijn site hangen? Ik ben er enthousiast van geworden.

Het is nieuwjaarsnacht, bijna echt ochtend. De eerste zonnestralen tasten de horizon af op zoek naar iets. Op zoek naar mij. Niet gericht, niet bedoeld slaat het licht in op mijn ogen. Wie ben ik geweest? Code. Schuld. Interfaces.

Iets valt me in, niet over mij. Wel over mij. Nee. Het is veranderd. Vriendschap is vervallen tot betichting. Vriendschap is hervormd. Iedereen is veranderd. Ik ook. Maar voor het eerst is dat gebeurd zonder dat ik het me heb gerealizeerd. Zonder dat ik er leiding aan heb kunnen geven. Het is gebeurd. Het moest. Het is groter dan ik, net als de horizon, maar het licht daarvan is nog zoekende. Ik ben nog vrij. Het kan nog anders. We kunnen niet meer teruggebracht worden naar onszelf, naar wie we waren. Maar we kunnen nog vooruit. De realisering kan nog anders. De twee glazen zijn leeg.