Als ik op mijn werk terugloop vanaf de koffieautomaat, spreekt de man die in het kantoortje naast het mijne werkt, mij aan.

'Ik ben Loek', opent hij vrolijk. Ik geef ook mijn naam weg. 'Ik zal proberen het te onthouden.', zegt hij hoopvol.

Daarna vraagt hij me naar mijn dagelijkse bezigheden en ik naar de zijne. Ik ben een werkende student, hij is een universitair medewerker. Aan het einde van het gesprek herhaalt hij: 'Ik zal proberen het te onthouden: geriatrische oefening.'

Met die woorden stapt hij vol overgave zijn kantoor weer binnen en sluit de deur achter hem. Ik doe hetzelfde.

Als ik even later weer langs zijn kantoortje kom, vraag ik mij ineens af, hoe de beste man nu ook weer heette. Het duurt even, maar dan kom ik erop: 'Loek'. Terwijl ik, mijzelf schamend, nog een kop koffie uit de automaat laat komen, denk ik nog: 'geriatrische oefening: jong geleerd is oud gedaan.'