Terwijl ik weerstand biedt aan de alles zuiverende, alles gladmakende, al het werkelijke vervagende, al het andere vernietigende, al het ruwe polijstende, in zichzelf duistere wind, moet ik toch mijn afvlakking in de ogen zien; langzaam waai ik weg, langzaam verlies ik mezelf hierin.